(of bedoel je het systeem waar wij mensen soms in vastlopen?)
“Ik heb makkelijk praten”…
Dat dacht ik terwijl ik door mijn leeg getrokken agenda bladerde. Pas half december sta ik weer in het theater met een lezing over omgaan met tegenslagen en veerkracht. Financieel red ik het wel tot het eind van dit jaar. Ik heb rust en ruimte vanuit de fijne plek waar ik woon. Er zijn mensen die dat niet hebben. Dat weet ik. Ik ken ze niet. Maar van betekenis zijn kan ik toch wel? Die gedachte bracht me via een wijkgerichte ontmoetingsplek bij Hans en Jennifer.
“Te gek dat je dit wilt doen Anneke! Zo maar? Ze hebben geen budget hoor!”
Duh…ik ook niet. Ik heb gewoon een idee om zomaar iemand een handje te helpen en ik heb tijd. Mensen hebben van nature een boel moois in zich. Dat boven water krijgen kan ik. Snel. Spullen regelen dat is vast niet heel ingewikkeld. Ik gun mezelf twee weken.
Terwijl ik Hans en Jennifer ontmoet denk ik nog een keer “Ik heb makkelijk praten”…
Ze zijn sinds een maand of tien een stel. Over drie maanden zijn Hans en Jennifer met JessLynn die nog wordt geboren, een gezin. Hopelijk met z’n drietjes op een fijne plek. Jennifer logeert al drie jaar overal en nergens nadat ze niet meer welkom was bij haar ouders. Twee van haar acht broers en zussen ziet ze nog wel. Hans woont sinds kort op een plek die een stuk fijner aanvoelt dan de bajes of een van de instellingen waar hij vanaf zijn zevende jaar af en aan woont. Zijn zus woont nu met haar vriend en hun baby naast hem. Net twintig jaar oud vullen Hans en Jennifer, zittend op een gekregen bank de ruimte met hun ervaringen, die ze delen met een grote televisie en een kerstboom. En met mij. We kennen elkaar niet maar vandaag is de eerste dag van de rest van ons leven en daar gaan we iets van maken. De komende twee weken ben ik er. Als medemens. Om ze te helpen die fijne plek voor elkaar te krijgen.
Dus zie ik Hans in de dagen die volgen twee kledingkasten in de slaapkamer neerzetten. Hij plaatst een tweepersoonsbed zo in de ruimte dat je er nog in kunt stappen ook. Jennifer wast tassen vol babykleding, maakt een ledikantje schoon en pakt een commode in. Het past allemaal in het nisje in de woonkamer dat ze nu hebben ingericht als babykamer. Een Winnie de Pooh schilderij wordt opgehangen want daar gaat Hans van glimlachen. Kabels worden weggewerkt, spijkers in de vloer verwijderd en Jennifer zet een box naast de bank. Met een beetje hulp timmert Hans eigenhandig schappen in de keuken. Jennifer verheugt zich op een potje ‘Mens erger je niet’ aan de eettafel die ook een plek krijgt in het huis.
Spullen die er niet waren, zijn er binnen een week wel. Zonder budget maar met tijd, aandacht en mensen die het verschil willen maken.
Of ze echt samen blijven? Als het aan hen ligt wel. Maar samenwonen heeft een negatief effect op de inkomsten, die al niet zo riant blijken te zijn. Hans heeft een bewindvoerder. Zijn schulden kan hij vanuit een begeleid traject pas aanpakken als hij langere tijd op hetzelfde adres woont. Jennifer heeft geen inkomen en dat van Hans wordt nog minder als zij samenwonen. De ondersteuning die Jennifer nodig heeft en goed zou aansluiten bij die van Hans, krijgt ze alleen als de IQ-test het juiste getal laat zien. Regels en procedures…zucht…soms lijken ze alles behalve helpend.
December is begonnen. Een feestmaand. Mensen verwelkomen de kindervriend en vieren het begin van nieuw leven. Ze nemen afscheid van het oude om aan het nieuwe te beginnen.
Hans en Jennifer ook. Zij lieten zich twee weken lang door een onbekende met een impulsief idee stimuleren en bekrachtigen en kwamen in beweging om van hun leefruimte een fijne plek te maken. Zoveel mogelijk samen gaan ze die ruimte verder invullen met nieuwe ervaringen. En daar hebben ze zin in, want ook zij willen van betekenis zijn en genieten!
FIJNE FEESTDAGEN!
December 4, 2020, Anneke Polman
