“An, wat doe jij toch? Nu leggen ze ineens wel alles bloot en bewegen ze ineens wel die kant op?!!”
Met ‘ze’ wordt gerefereerd aan een groep mensen. De geuite verbazing (of is het iets anders?) komt met enige regelmaat van een direct betrokkene. Lange tijd heb ik me verbaasd over de verbazing en antwoordde ik iets in de trant van: “Blijkbaar kwam ik tegemoet aan een behoefte”, “De timing was denk ik goed”, “Fijn hè, nu kunnen ze doorpakken”. Inmiddels besef ik dat ik daarmee voorbij ga aan mijn specifieke stijl van werken; Verleiden en Begelijden.
Stel je voor: De missie is beschreven, de te behalen resultaten benoemd. De werkers zijn geselecteerd en gepositioneerd om hier inhoud aan te geven. De manager stuurt aan en begeleidt de hele handel op weg naar de output (laten we concluderen dat er sprake is van een Wens). Onderweg zijn daar ‘ineens’ obstakels, beren, hobbels, tegenwind en valkuilen en dat maakt de reis een stuk minder efficiënt, effectief en, niet in de laatste plaats, minder prettig (laten we dat benoemen als Wond).
Mijn nieuwsgierigheid brengt me direct naar die Wond. Boosheid, verdriet, frustratie, angst, pijn en onmacht trekken een enorme dosis energie weg uit de mens die vervolgens minder over heeft om te laten stromen naar andere (positieve) zaken. Als begelijder trek ik (snel of niet 😉 de pleister van de Wond. Laten we eens kijken of het schoongespoeld moet worden, of er lucht bij moet om de boel te kunnen laten helen en laten we onderzoeken welke invloed we hebben op het voorkomen van een volgende. (Het is overbodig te zeggen dat een etterende wond of een wond die steeds opnieuw wordt opengekrabd genezen kan). Hechten en verbinden, er past geen betere metafoor.
Nog steeds vind ik het verrassend (of is het schrijnend?) dat er opgeluchte en dankbare reacties volgen op het feit dat er oprechte aandacht is voor ‘het negatieve’ (zo benoemt men dit graag schijnbaar). De uitspraak ‘Wat je aandacht geeft groeit’ weerhoudt men hier mogelijk van? Het stellen van de juiste vragen, de focus op de kwaliteiten van de ander, en oprechte aandacht voor al die gevoelens die toch echt menselijk zijn, maken dat zij de regie kunnen pakken op het helen van die Wond. Het energieniveau stijgt en er ‘plots’ zijn er meer mogelijkheden tot bewegen ontstaan, richting Wens.
En dan mag ik, meeliftend op ieders passie, de rol van Verleider oppakken. Want die Wens, vanuit de organisatie, is dat dezelfde als die van alle werkers? De werkers zijn de organisatie, toch? En ieders persoonlijke belangen, hoe verhouden die zich tot elkaar in het team? Wat hebben mensen nodig om zich verbonden te voelen met elkaar en met die Wens? Wat betekent dat voor je dagelijkse werkzaamheden en voor je manier van werken? Passen de bestaande werkvormen of zijn aanpassingen nodig?
Mensen boeien, verlokken, uitdagen, dat vuurtje aanwakkeren, want die passie is er (misschien wat verwaarloosd hier en daar?). Weten ze nog (van zichzelf en van elkaar) op welke manier ze van betekenis zijn willen en kunnen? Provoceren, confronteren, een handreiking doen, open en bloot een proces analyseren en met elkaar perspectief creëren ……lekker is het!
“An, wat doe jij toch? Nu leggen ze ineens wel alles bloot en bewegen ze ineens wel die kant op?!!”
Vanaf nu antwoord ik: “Ik? De mensen genereren en regisseren hun eigen energie en zetten hun kwaliteiten in om datgene te bereiken waar ze een goed gevoel van krijgen. Ik mocht dichtbij”.
1 september 2018
